Wedstrijd

Het was een feestelijk moment, Harry’s thuiskomst uit het ziekenhuis, afgelopen woensdag. De dag van te voren de kaarten van het prikbord gehaald, de punaises terug in het ziekenhuisbekertje en de vazen geleegd. Zoveel lieve mensen brachten kleine cadeautjes mee. Een kettinkje van steentjes van het strand in Moneglia. Foto’s uit 1990 genomen in België waar we ooit met een aantal vrienden een weekend doorbrachten. De verwendoos van Sofie Loogman, met zeepjes, snoepjes en rozen van crêpepapier. Afscheid van die lieve verpleegkundigen van afdeling B2 West van het UMCU. Drie weken ziekenhuis, alsof er een leven voorbij gegaan is.

Is het gek om slingers op te hangen als je man thuis komt om dood te gaan? In de koelkast staat een appeltaartje naast de nieuwe cassette met morfine. Is het wel normaal om je zo opgetogen te voelen? Maar het gaat zo goed met Harry! Geen pijn (nou ja, wel pijn, maar niks vergeleken met hiervoor), geen misselijkheid. Zelfs de massale haaruitval is gestopt voordat volledige kaalheid een feit was. Wel elke dag magerder en brozer, maar een helder hoofd. Harry heeft toch nog gekregen wat hij zo graag wilde hebben: wat tijd om te zijn bij de mensen van wie hij houdt.

Achter mij zoemt de pomp die, nu thuis, Harry’s maag leegpompt. Als ik tegenwoordig ga koken, hopen we dat iemand bij Harry langskomt en gaan de deuren tussen de kamer en de keuken dicht. Dan gauw de pannen op het fornuis, de afzuigkap op de hoogste stand, het raam open. Zo snel mogelijk eten en afruimen. Met een beetje geluk zijn we klaar voordat de vriend of vriendin ons huis verlaat. Dan is de keuken schoon alsof er niets gebeurd is.

Harry zit vast aan allerlei slangetjes, kan zijn bed niet uit. De thuiszorgdames lopen in en uit. Ook ’s nachts is er iemand in huis. De één vraagt om een schaartje, de ander wil een apart handdoekje, heeft een opbergmand voor de naalden en gaasjes nodig, een aparte prullenbak graag en koffie. Ze checken de pomp- en infuusinstallatie, geven medicatie intraveneus en vullen veel formulieren in. Laatst zei er eentje -het achtste nieuwe gezicht in twee dagen- dat het een keus was –onze keus- om wel vocht te geven. Voedsel was toch ook gestopt? Het is maar wat wij willen.

Ja, we leven in blessuretijd.

We weten allebei dat het straks afgelopen is. Dat dit niet zo lang kan duren. De kunst is om dat te vergeten, het lot te vergeven en te genieten van wat er nu is. De vogels die fluiten, de bomen die bloeien, het gele elfenblad en de paarse dovenetel. Het koolmeespaar dat af en aan vliegt, terwijl steeds luider piepklein gekwetter uit het nestkastje klinkt. Het leven hangt van tegenstellingen aan elkaar. De natuur die opnieuw geboren wordt, Harry die steeds verder verdwijnt.

We leven in de blessuretijd van de wedstrijd Pancreaskanker versus Verhongering. Harry ligt in de kamer en we kletsen tegen elkaar over de dagelijkse dingen. Zaterdagavond keken we net als vroeger met z’n vieren naar een oude aflevering van Midsummer Murders. Met John Barnaby die altijd Brits, kalm en laconiek blijf. Dachten terug aan de laatste zomervakantie, in Engeland en Wales. De wandeling naar de top van Mount Snowdon. Daar loopt een stoomtreintje naar toe, maar dat is voor sukkels, natuurlijk lopen wij. Het lijkt eindeloos te duren, het pad van de weg naar de top. We houden nog even vast aan vroeger, nog even zoals het geweest is. Een stilstaand moment in de tijd. Als ik mijn adem inhoud, dan blijft het moment even langer staan.

En ondertussen zoemt de pomp.