Olifanten

Gisteravond kwam ik thuis uit het ziekenhuis en vond een kaart, een schaal met een nog warm gerecht en een flesje Chablis voor mijn keukendeur. De tranen sprongen me in de ogen. Michiel, Maarten en ik voelden ons zo moedeloos, in-en-in verdrietig, koud en hongerig na terugkeer uit het UMCU. Het gaat slecht met Harry.

Vorige week dinsdag via de eerste hulp werd Harry weer opgenomen op de afdeling medische oncologie. Om de gevolgen van de chemokuur te boven te komen. Veel overgeven, heel erg moe, schimmelinfectie in de mond, niet kunnen eten. Vreselijke spierpijn in buik en rug van het aanhoudende overgeven.

Grote teleurstelling, de chemokuur werd stopgezet. Het is geen twijfelgeval, Harry's conditie is te slecht om deze heftige kuur voort te zetten. Een man die tot op zes weken geleden nog 44 km per dag naar zijn werk fietste en moeiteloos een uur hardliep na 25 km gewandeld te hebben. De oncoloog beloofde dat er weer over van alles te praten zou zijn als Harry weer opgeknapt zou zijn. Om op te knappen zou Harry in het ziekenhuis blijven.

Vrijdag dacht ik dat het misschien toch een heel klein beetje beter ging. Vergiste ik me, of leek Harry toch iets dikker te worden? Misschien niet in zijn gezicht, maar wel zijn armen. Althans, die ene arm die in het licht van het raam te zien is. De dag daarop was die arm nog dikker. Helaas, het blijkt trombose, die is ontstaan rond de onderhuidse ingang voor de chemokuur die operatief is aangebracht. Het Volledig Implanteerbaar Toedieningssysteem (VIT), waardoor het nooit meer nodig zou zijn geprikt te worden, niet voor infuus, niet voor bloed, alles zou via de VIT kunnen. Nu krijgt Harry elke dag een injectie met bloedverdunners. Dat zal de rest van zijn leven moeten gebeuren.

We zijn inmiddels een week verder en het gaat slecht. Nog steeds misselijk, niet eten, pijn en moe. Harry is niet alleen moe, hij is uitgeput. Een tripje van het bed naar de badkamer is een voetreis naar Rome. We helpen hem om zijn benen weer in bed te leggen. Een ochtend in bad is de rest van de dag en avond slapen. Een half uurtje met iemand praten is lang.

Er zijn zoveel lieve mensen om ons heen. Dat is de grote keerzijde van deze ellende. We krijgen zo veel liefde en warmte, dat ik soms onbewust verwacht dat het daardoor wel beter moèt gaan. Zoveel aanloop, telefoontjes, smsjes en kaarten. Lieve vrienden die aan ons denken. Een vriend die het aanstormende onkruid uit de tuin trekt terwijl ik in het ziekenhuis ben. Een rooster om twee dagen per week voor Harry te zorgen zodat ik weer 50% kan werken is binnen een avond ingevuld.Vriendinnen die de hond uitlaten, een pan eten brengen, het tuinafval weer weghalen, een emmer eitjes van eigen kippen brengen. Een heel goede vriend die meteen in de auto stapt als ik huilend bel en een vriendin die met de telefoon naast haar bed slaapt. Voor als er wat is.
Als het gevaar van buiten zou komen, dan zouden onze vrienden als olifanten rondom ons heen staan, de slurven naar buiten gekeerd, om het gevaar af te weren. En ach, kwam dit gevaar maar van buiten. Maar het gevaar is een sluipmoordenaar die al binnen is. Niemand kan iets tegen hem beginnen.