Jarig

De pijn is ten einde. De derde (radiologisch aangebrachte) blokkade heeft goed gewerkt. Eindelijk. Er is ook een einde gekomen aan het braken. Het is letterlijk en figuurlijk even slikken om voor de rest van je leven met een slangetje in je neus te zitten. Dat slangetje zit vast aan een pomp, de pomp zuigt constant de maag leeg. Weer een stap in het leven loslaten: nooit meer eten.

Tijdens de ondraaglijk pijn begin werd deze week een euthanasieprocedure gestart. Net op tijd slaagde het behandelteam van het UMCU er in om het ondragelijke lijden te stoppen. Een periode van relatieve rust is nu aangebroken. Misschien kan Harry nog even thuis zijn.

Dit is het einde van een leven. Wat nog te zeggen, wat nog te doen? Herinneringen, gedachten, uitwisseling, bij elkaar zijn, voelen. Een tak van de boomgaard van de boerderij in Duitsland. Het hoofd van je kind tegen je aan voelen.

Zoon M heeft zijn 16^de verjaardag gevierd. Het was geweldig en onverwacht om deze dag als gezin samen te zijn. Dankzij de kring van olifanten kon dat gisteren. Olifanten die hielpen de huiskamer te poetsen, zemen, verven en boenen, zodat Harry naar huis kan komen als hij dat wil. Die koken, boodschappen doen, een verjaardagstaart bakken, de hond uitlaten, de was afhalen. Een vriend die een verjaarscadeau regelt (tot mijn schaamte totaal vergeten).

Naast alle ellendige gevoelens ben ik daarom ook blij en dankbaar. Dankbaar voor een werkgever met een hart, lieve collega's, dankbaar voor de kring olifanten om ons heen. Dat zorgt dat we ons hier nu doorheen slaan. 

Zoon M zal later deze dag in zijn herinnering koesteren. De laatste verjaardag met papa er bij.

Als je 16 wordt is het niet leuk om in een ziekenhuis te zitten, aan het bed van je vader, die overal te moe voor is. Het is heerlijk om bij hem te zijn. Maar de taart smaakt toch anders.