Dit was het derde weekend na de begrafenis. Weer een zondag met veel regen, net als die zondag drie weken geleden. Het voelt al minder rauw, doet zeer maar minder scherp.
Het leven gaat gewoon door. Was het eerst alsof ik Harry nog net over mijn schouder kon aanraken, inmiddels verdwijnt zijn aanwezigheid als een echo in de tijd. Dat is het erge en tegelijkertijd het barmhartige van de tijd, dat de herinnering aan iemands aanwezigheid langzaam vervaagt. De werkelijkheid legt er steeds een nieuw laagje overheen.
 |
| graf van Harry |
Ik heb de laatste levensmiddelen weggegooid die zijn gekocht toen Harry er nog was. Heb de laatste stukken gewassen en opgeruimd die hem nog hebben aangeraakt. Zijn tijdschriften (De Groene, Filosofie Magazine) weggegooid, de medicijnen teruggebracht naar de apotheek. Het bed met de anti-doorlig-matras weer meegegeven met de uitleenorganisatie.
Net als vroeger is de eerste zorg dat het met de kinderen goed gaat. In tegenstelling tot de laatste jaren vragen ze veel aandacht. Zitten elkaar steeds in de haren. Gaan zelfs op de vuist, waarna veel tranen vloeien. Bellen me na een uur afwezigheid al op, waar ben je? Kom je zo?
Toen Harry net ziek was, huilde ik elke dag. ‘s Nachts droomde ik steeds van overstromingen, gesprongen waterleidingen, een gat tussen muur en plafond in, waardoor het water naar binnen gutste. Nu droom ik van zand. Een hutje in de duinen, dat overvallen wordt door een zandstorm. Luiken voor de ramen en een handdoek langs de kier, maar het zand waait overal doorheen. Als de wind eindelijk gaat liggen, is de wereld veranderd. Sommige dingen zijn bedolven, weggewaaid, onvindbaar. Andere zijn bloot komen te liggen.
Hoe zal de omgeving er uit zien als de storm van het verdriet is uitgewoed?
Prachtig geschreven. Je bent een sterke vrouw.
BeantwoordenVerwijderenDag Femke,
BeantwoordenVerwijderenVia LinkedIn heb ik het bericht ontvangen dat Harry is overleden. Wat een verlies, vooral voor jou en jullie kinderen. Ik heb Harry een aantal jaren geleden in Amersfoort leren kennen en regelmatig contact met hem gehad. Hem enorm leren waarderen als mens en professonal door mooie gesprekken en discussies. Het nieuws raakt me en ik wilde je graag een bericht sturen en heel veel kracht, herinneringen en uiteindelijk ook weer goeds voor de toekomst wensen.
Marjan Völlmer
Zojuist heb ik het bericht gelezen over het overlijden van Harry, die ik een aantal geleden professioneel ontmoette. Mijn zusje van 34 jaar is in april, na een strijd van 2,5 jaar, overleden aan de gevolgen van borstkanker. Nog steeds onwerkelijk en pijnlijk om dat zo te benoemen. Ik wens jullie ongelooflijk veel sterkte en liefde samen om hiermee te dealen. Zijn ziel gaat verder in een andere vorm...
BeantwoordenVerwijderenDag Femke,
BeantwoordenVerwijderenEen tweede keer ga ik het proberen om te schrijven, want ik snap het 'reageersysteem' nog niet helemaal van deze site.
In de trein las ik in de Volkskrant het nieuws dat Harry kanker had en inmiddels is overleden.
Het was een enorme schok voor me daar ik Harry kende als een vitaal mens.
Mijn eerste ontmoeting met Harry was toen hij manager was bij Stichting Welzijn Amersfoort. Ik heb toen enige klussen voor hem mogen doen namens Hogeschool Utrecht. Daarna wederom met hem contact gehad tijdens zijn tijd als directeur van Pulse. Het was heerlijk om met hem te mogen samenwerken.
Harry was voor mij een open mens die zijn twijfels durfde te laten zien als directeur. Daarnaast kon ik zijn feedback en zijn manier van discussiëren over relevante zaken enorm waarderen. Hadden we maar meer van dat soort bestuurders vroeg ik me wel eens af als ik hem weer eens had gesproken.
Ik volg je blog nu en het maakt me soms heel verdrietig. Ik kan me enigszins voorstellen welke leegte je levenspartner achterlaat. Ik denk dat je schrijven een voorbeeld kan zijn met tal van herkenningen voor velen die dit ook hebben meegemaakt of nog zullen meemaken. Ik herken veel van wat mijn moeder mij verteld heeft toen zij haar man (mijn vader) verloor. Goed dat je schrijft! Het was jullie vriendschap waard.
Ik wens je veel sterkte toe.
Marco (Hogeschool Utrecht)
Ja de bocht houdt niet op en prachtige rustvakantie toegewenst.
BeantwoordenVerwijderenDag Femke,
BeantwoordenVerwijderenTerug van vakantie lees ik in de LinkedIn mail over het overlijden van Harry Manders. Ik denk: ' Manders, Manders, is dat Harry van toen?' En ja, het is die Harry van toen. Van Stichting Welzijn Amersfoort. Een open manager, anders dan de meesten. Kwam daar toen net werken en zat nog wat 'strak in het vel', maar keek en zág.
We hadden verder geen life-contact, alleen een ' hoi-gevoel', een gevoel van herkenning op een ander niveau. Hij was gewoon Harry van SWA en later was hij weg en kwam via LinkedIn terug.
En nu heeft hij dus geen levend lijf meer. Een groot gat voor degenen die dat lijf vaak ontmoetten. Voor mij blijft hij gewoon mooie fijne Harry van toen. Fijn dat ik weer aan hem herinnerd ben. Daarom ook wil ik laten horen hoe ik hem ervaar.
Wát een mooi graf heeft het lijf gekregen. Goeie herinneringsplek voor intimi.
Je beschrijft een zandstorm; mooi beeld, heftig. Ik wens jullie toe dat je aandacht steeds meer kan uitgaan naar de dingen die nu zijn blootgewaaid, waarin de ervaring van een leven met Harry zijn meegenomen.
Hoi Femke,
BeantwoordenVerwijderenEen enkele keer kom ik hier terug op je blog. Ik ben zo benieuwd hoe het met je gaat en zeker ook met jullie kinderen. De stilte van vòòr de storm (toen jullie vernamen dat Harry ongeneeslijk ziek was) zal anders zijn dan de stilte na zijn overlijden. Vreemd, onwerkelijk en toch is ook dat het leven. Sterkte met alles.