Spelletje

Er stond een geraamte in ons biologielokaal op de middelbare school. Daarvan zei men dat het van een echt mens was. Dat maakte het geraamte een beetje eng. Hoewel dat over ging nadat we alle botten moesten leren. Spaakbeen, sleutelbeen, ellepijp.

Harry is er nog steeds, tot verbazing van menigeen die zag hoe de pomp onophoudelijk zijn maag leegpompt. Net als een hongerstaking is dit blijkbaar lang vol te houden. We hebben zelfs een topweek achter de rug. De Ad6 werd vorige week gereden, met een enorme opbrengst van maar liefst 28,5 mln. Harry leefde er van op. Zou dat alle energie zijn geweest die daar op die berg aan de strijd tegen kanker werd gewijd?

 In het begin van de ziekte, een week nadat de diagnose hadden gekregen, fietsen we samen door de binnenstad van Utrecht. We parkeerden onze fietsen aan de voet van de Dom. Harry wierp een blik omhoog en zei: ‘Zal ik er vanaf springen?’ Toen ik hem aankeek zag ik dat hij serieus was. Waanzin natuurlijk. Wie springt er van een flat – of van de Dom. Honderden stenen treden op een wenteltrappen en dan buiten komen. Griezelig, zo hoog. Een paar stappen naar voren, een been over een hekwerkje heen en je valt 100 meter naar beneden. Paar seconden vrije val en dan lig je onder op het plein.

Daar stonden we onder de Dom, hand in hand. Als ik toen had geweten waar we nog doorheen moesten, zou ik Harry dan zo beslist hebben meegetrokken het cafeetje in?

Pijn, misselijkheid, wachtkamers, injectienaalden, honger, angst, honger, verdriet, honger, doodgaan. Na de mooie momenten die er geweest zijn, een goed samenzijn, elkaar vasthouden, tranen delen, samen foto’s kijken van de kinderen, is er nu veel ellende.

happier days



Spelletje met Het Lot.

Heb jij voor mij, van de ´Leuke dingen in het leven´, de ´vakantieplannen´?

´Nee, die heb ik niet. Jij bent.

‘Okee. Laat me eens zien. Uit de serie ´Ziektes en Ellende´, de ´incontinentie´? ‘Ja. Alsjeblieft. ‘En de ´ doorligwonden ´? Ja? Dan heb jij ook vast de ´constante pijn’!

Kwartet.

Harry leeft nog steeds. Maar hij is zo mager. Spaakbeen, ellepijp. Hij komt niet meer uit bed en praat langzaam, met dubbele tong, niet altijd verstaanbaar. Hij kan niet meer zelf zijn benen verleggen, noch de dekbedden verplaatsen. Soms is hij in een andere wereld, in een droom, niet te volgen voor ons, de achterblijvers. Maar als hij wakker is, dan is Harry nog steeds Harry. Uithoudingsvermogen zoals we dat van hem kenden. Zo lief. Zo goed van humeur. Hij klaagt niet. En geeft zoveel waardering en liefde.

Ik denk aan 9/11, de brandende Twin Towers. Daar sprongen sommige mensen liever dan dat ze wachtten op wat er nog komen ging. Het is diep ellendig om deze ziekte te hebben. Wat een rotmanier om te sterven. Om te moeten zien hoe je partner langzaam verhongerd. Toch ben ik blij dat Harry nog niet gesprongen is. We klimmen even door.