Samen

Gisteren leegde ik de brievenbus. Het is een feest om zulke mooie kaartjes te krijgen, met daarop zoveel lieve woorden. Op alle kaartjes stond naast wensen voor Harry ook nog iets voor mij.
Kanker heb je samen. Vanuit de Alpe d'HuZes komt deze hartenkreet, die ik inmiddels volledig kan onderschrijven.  Kanker haalt in een relatie voor beiden alles overhoop, zet een streep door je gezamenlijke rekening, duwt je beiden in een medische molen en werpt je samen in een emotionele achtbaan.

Tegelijkertijd drijft kanker ons als een wig uit elkaar. Harry's lot leidt zonder veel verdere omwegen via pijn en verhongering naar de dood, dat van mij naar zorgen om, zorgen voor en een toekomst zonder Harry.

Terwijl Harry dieper wegzakt, zit ik naast hem en probeer het lijden zo veel mogelijk te verlichten. Soms zou ik vreselijk graag een keer te veel drinken, kleren kopen in de stad, in de zon liggen, te laat doorwerken, een boek lezen, een heftige discussie voeren, uit mijn dak gaan. Alleen om even niet meer te hoeven denken aan deze ellende. Even verlost worden uit een nachtmerrie die maar doorgaat en doorgaat en steeds nieuwe verschrikkingen brengt. Toch is er geen plek waar ik liever zou zijn dan hier.

Op de curve van de ziekte die ons langzaam naar beneden brengt, passeren we een topje. Harry is er nog steeds. Hij kan nu soms een half uur achter elkaar zijn ogen open houden. Het vorige dalletje bracht paniek. Waar het volgende dalletje ons brengt, daar denk ik nu niet over na. Hoeft ook niet, dat zien we vanzelf.

Hij valt steeds weer in slaap

Kan zichzelf niet warm houden

Maar ik hou van hem

Zie kale plekken op zijn hoofd

De handen dik en gezwollen

Het lijf is vel over been

Hij weegt nu minder dan ik

Hij ruikt niet meer als zichzelf

Er loopt slangetje uit zijn neus 

Zijn stem klinkt als van een oude man

Hij wil zich nog overal mee bemoeien

Maakt me nog steeds complimenten

Wil zich omdraaien in zijn bed

Maar heeft daartoe de kracht niet meer

We kunnen niet meer samen eten

Niet meer wandelen met z'n tweeën

Nooit meer dromen in elkaars armen