Vijf weken en vijf dagen

Vijf weken en vijf dagen..

.. weten we nu vandaag op de kop af zeker dat Harry pancreaskanker heeft. Dat lijkt kort, maar voelt een heel leven lang geleden. In de eerste weken na de diagnose kon Harry er erg goed over praten. Hij vertelde het aan ieder die langskwam en het wilde horen. Beheerst en rationeel. Heel knap om er zo over te kunnen praten. Onwerkelijk en bijna eng.
Inmiddels is het bewustzijn ingedaald dat deze rotziekte echt niet meer weg gaat. Dat niemand aan onze arm zal schudden en zeggen: 'Wakker worden! ..  Kom wordt nou toch eens wakker..'





Twee weken geleden zijn we samen een paar dagen naar Zuid Limburg geweest. Op aanraden van Wiely, die bij Michiel en Maarten logeerde, verbleven we in een hotelletje aan de rand van Epen. Vanuit ons stekje daar wandelden we naar Sipenaeken (Be), naar Gulpen, naar Mechelen en Slenaken. Naarmate het weer mooier werd, verbeterde onze stemming. De laatste twee dagen liepen we door glooiende heuvels en de ontluikende natuur, in de volle zon die Limburg tot wel 20 graden verwarmde, met opgerolde broekspijpen. Het struikgewas kleurde voorzichtig lichtgroen, de akkers waren vers geploegd en de weilanden net bemest, de bossen glinsterden in het zonlicht, vol bloeiend speenkruid en bosanemoon. Het was onvermijdelijk genieten, ondanks alle zorgen en pijn.

Pijn

De pijn bepaalde die week wel veel. Vooral tijdens het zitten en liggen. Slapen lukte daardoor slecht. Wat werd ik vaak wakker terwijl Harry voorovergebogen in bed zat, met de neus bijna op de knieën, de enige houding die draaglijk was. De eerste avond bracht men ons het hoofdgerecht op de kamer, waar Harry in bad was gegaan nadat we verschrikt door een pijnaanval het restaurant ijlings verlieten. Een warm bad was het enige dat verlichting kon brengen.

Morfine

De oncoloog -we spraken er twee die week- adviseerde om de morfine te verdubbelen. Ik zag het met lede ogen aan. Omdat meer morfine waziger en minder alert maakt en de kans op verstopping doet toenemen. Maar ook omdat de exponentiële toename van de morfinedosering het tempo van de ziekte leek te bepalen. Hoe lang is zo veel morfine genoeg? Wat is er dan nog als dat toch weer te weinig blijkt te zijn?

Blokkade
We hielden ons vast aan de mogelijkheid om een nieuwe poging tot een blokkade aan te brengen van de plexus couliacus. Een ingreep die de eerste keer geen resultaat had gehad, maar blijkbaar herkanst kon worden. Meteen na het weekend ging men een nieuwe poging ondernemen. Zo keerden we huiswaarts, waar het wel weer even wennen was. Alles zo gewoon en vertrouwd en tegelijkertijd: alles anders dan voorheen.

Weer thuis

De zaterdag was ooit mijn lievelingsdag. Een dag om uit te slapen, lang koffie te drinken, buiten te zijn, leuke dingen te doen, de krant te lezen, lekker te koken, bij elkaar te zijn. Nu is de zaterdag de dag van de wanhoop, waarop de echo klinkt van die zaterdag dat we het net wisten en ik alleen maar kon huilen en huilen als ik me voorstelde hoe leeg het leven straks zal zijn zonder Harry.