Sneldiagnose

Het lijkt hier wel een bloemenwinkel. Overal staan grote bossen bloemen, elk plekje waar een vaas kan staan is bezet. Ook heel veel kaartjes. Van collega's van KWF, van vrienden, familie, collega's van Pulse, de gemeente IJsselstein.  En een witte taart met een groot roze hart er op van Sofie. Toch begint het allemaal wat gewoner te voelen. De verbijstering van de eerste weken is weg. Harry is ziek en wordt niet meer beter. Zelfs zo'n gedachte went.

Op de polikliniek Sneldiagnostiek van het UMCU kunnen we binnen een dag terecht, nadat op een echo in het Diac vergrote lymfeklieren en 'iets op de lever' is gezien. Binnen een week hebben we een diagnose: alvleesklierkanker met uitzaaiingen naar de lymfeklieren. Nog enkele maanden te leven. Snel, dat wel. Maar niet het gewenste bericht. In drie gesprekken verplettert de boodschap alles wat ons bekend en dierbaar is. Harry's sterke, supergezonde lichaam. De vanzelfsprekendheid van zijn aanwezigheid. Onze toekomst samen. Ons symetrische gezinnetje.

Elkaar vastklampend, wankelend de weg zoekend uit het ziekenhuis naar de auto. Niet thuis durven aankomen, waar Michiel op zijn manier voor het eten heeft gezorgd en strak bij het raam klaar zit om het nieuws -goed of slecht- van onze gezichten af te lezen. De boodschap vertellen aan de kinderen, die te oud zijn om dit voor verborgen te houden in onze staat van total loss. Het verschrikkelijke huilen. Alles is zwart, niks kan ooit nog hetzelfde zijn. Dit komt nooit meer goed.

Er was discussie in de beoordelingscommissie vorig jaar, voordat het Alpe d'HuZes project Sneldiagnostiek gefinancierd werd. De tumor zit er immers meestal al een hele tijd. Of de diagnose binnen 24 uur of pas na zes weken wordt gesteld, maakt voor het verloop van de ziekte nauwelijks tot niets uit. Gelukkig is het project goedgekeurd en zijn Harry en ik nu bij de eersten die er gebruik van maken.
Wat maakt het ontzettend veel uit voor de spanning en de emoties die bij een verdenking van kanker woeden dat we meteen verder kunnen! Elke dag wachten is immers een marteling. Als er nog maar enige maanden te gaan zijn, telt elke dag, elke week. Waarom is de horeca wel het weekend open en de polikliniek niet?



De taart van Sofie